سیستم اعلام حریق

به منظور حفاظت از افراد و اموال و جلوگیری از آتش سوزی که باید با تکیه بر سیستم حفاظت در محل تأمین شود، باید یک سیستم کشف و اعلام حریق خودکار منطقه ای استفاده کرد. این سیستم ها از انواع متعارف یا معمولی یا آدرس پذیر (آنالوگ یا دیجیتال) متناسب با مورد مصرف آن است. این موارد مصرف شامل تابلوی کنترل مرکزی، تابلوی کنترل فرعی است. همچنین در صورت لزوم، شستی های دستی اعلام حریق، آشکار سازهای دودی، حرارتی و یا گازی، زنگ یا آژیر اعلام حریق، منبع تغذیۀ برق اضطراری و کابل های ارتباطی لازم، طراحی و اجرا توسط کابل نسوز می شود.

نصب آشکار سازهای دود در ساختمان های مسکونی ۵ طبقه و بیشتر، ساختمان های اداری، تجاری، خدمات عمومی، بیمارستان ها، درمانگاه ها و مراکز اجتماع در تمامی اتاق ها و مناطق مجاور به آنها، در پلکان ها ، آسانسور نیز الزامی است که در مقررات ملی ۱۳-۸-۰-۷ ذکر شده است. آشکار سازی های دود علاوه بر باتری، باید با استفاده از سیم های برق به انشعاب برق ساختمان نیز متصل شده و زنگ هشدار آن ها در داخل اتاق های خواب قابل شنیدن باشد.

در مورد نوع سیم به کار رفته در مدارهای اعلام حریق در مقررات ملی ایران صراحتی وجود ندارد ولی رعایت بعضی از استانداردهای جهانی مانند BS کابل shield را لازم دانسته اند. محل قرار گرفتن تابلوی اعلام حریق باید به گونه ای باشد تا به هنگام حریق، مأموران آتش نشانی بدون در خطر قرار گرفتن، آن را رؤیت نمایند. بنابراین مجاورت درهای ورودی برای این محل توصیه می شود. مراکز سیستم اعلام حریق باید از نوع تحت مراقبت دائم باشد، به گونه ای که عمل یکی از دتکتورها (یا خرابی یک زون) سبب بر هم خوردن تعادل مدار و در نتیجه اعلام حریق در آن مدار نشود.

تمامی مدارهای سیستم اعلام حریق باید مستقل از سایر سیستم ها کشیده شود و فقط در مواردی که بین مرکز اعلام حریق و ایستگاه آتش نشانی ارتباط وجود دارد، می توان از مدارهای سیستم تلفن برای این منظور استفاده کرد. در ساختمان هایی که به سیستم اعلام حریق مجهز می شوند، علاوه بر محل های نصب انواع دتکتورها بر حسب ضرورت، در محل های زیر نیز باید دتکتور مناسب (دودی یا حرارتی) نصب شود:

اتاق های ترانسفورماتور، اتاق های تابلوها (اتاق های برق)

اتاق های مربوط به تأسیسات مکانیکی

موتور خانۀ آسانسور و چاه آسانسور

کریدور ها و راه پله ها

اتاق مرکز تلفن و سیستم های جریان ضعیف

به منظور پخش آگهی های و اخبار مهم، و پیام رسانی در ساختمان (مثلاً به پزشکان و افراد کادر بیمارستان)، در موارد ضروری، باید یک سیستم پخش صدا متناسب با نیاز طراحی و اجرا شود. قدرت نامی سیستم تقویت کننده باید حداقل معادل جمع قدرت های بلندگوها باشد. بلندگوهای مورد استفاده برای راهروها، سرسراها، راه پله ی فرار، انبارها و مانند آن باید از انواع سقفی یا دیواری یکپارچه مخروطی شکل انتخاب شود.

سیستم اعلام خطر

خصوصیات این بلندگوها با پاسخ فرکانسی حداقل ۳۰ تا ۱۴۰۰۰ هرتز، با قدرت ۳ تا ۵ وات، دارای ترانسفورماتور تطبیق امپدانس با جعبه و قاب رویی، بدون دستگاه کنترل صدا، و قابل نصب به صورت توکار یا روکار متناسب با مورد مصرف انتخاب می شود. هر مدار خروجی باید مجهز به وسیلۀ حفاظت مخصوص به خود بوده، به نحوی که خرابی در یک مدار سبب از کار افتادگی کل سیستم نشود.

هادی های مدارهای میکروفن باید مخصوص این کار (مجهز به پرده یا زره و نظایر آن) باشد و همراه با هیچ مدار دیگری، مانند مدار بلندگو، به داخل یک لوله هدایت نشود. مدارهای تغذیه کنندۀ بلندگو ها باید مستقل از سیستم های دیگر، به داخل لوله های فولادی هدایت شوند، مگر آنکه هادی های دارای پرده فلزی، زمین شده باشند که در این صورت استفاده از لوله پلاستیکی نیز مجاز خواهد بود. تمامی اتصالات مربوط به ترانسفورماتورهای تطبیق بلندگوها باید یا لحیم کاری شده یا با استفاده از لحیم کاری و اتصال های مخصوص اجرا شوند. استفاده از اتصالات پیچی، جز در مواردی که اجزای سیستم مجهز به این گونه اتصالی ها باشند، ممنوع است.

مقالات مرتبط:

کابل سیلیکونی